1․ Միջազգային հարաբերությունները ինչի՞ հիման վրա էին կարգավորվում միջնադարյան Եվրոպայում:
Միջնադարյան Եվրոպայում միջազգային հարաբերությունները կարգավորվում էին առավելաբար աստվածաշնչյան պատվիրաններով: Այն պատերազմները, որոնք նպաստում էին պատվիրանների հաստատմանը, համարվում էին արդարացի, իսկ խոչընդոտողները` անարդարացի:
2․ Եվրոպական ազգային պետությունների միջև հարաբերությունների կարգավորման ի՞նչ սկզբունքեր էին գործում արդյունաբերական հասարակության առաջին շրջափուլում:
Արդյունաբերական հասարակության առաջին շրջափուլում աստվածընծա արքաներին (և արքայատներին) փոխարինելու եկան պետություններ, որոնք հանդես էին գալիս ողջ ազգի անունից: Ազգի հավաքական կամքը համարվում էր օրենքի և ինքնիշխանության աղբյուր: Այս առումով լավագույն օրինակը Նապոլեոնն էր` «բոլոր ֆրանսիացիների կայսրը»:
3․ Փաստերով հիմնավորե՛ք որ Եվրոպայում գործնականում հաստատվեց ազգերի ինքնորոշման իրավունքը:
Իր երկարատև պատերազմների ընթացքում Նապոլեոնը հանդես էր գալիս հեղափոխության, առաջադիմության, ազգերի ինքնորոշման կարգախոսներով: Իհարկե, դրանք նպաստում էին ֆրանսիական ազդեցության և տիրապևտության տարածմանը, սակայն անժխտելի էր նաև առաջընթացը:
Դրան հակառակ՝ եվրոպական միապետները հանդես էին գալիս հին աստվածընծա կարգերի» և սահմանների պաշտպանությամբ: Երկու հակամետ մոտեցումները բախվեցին Վիեննայի 1814-1815 թթ․ վեհաժողովում: Հաղթեց հետադիմությունը և ազգերի ինքնորոշման իրավունքը զոհաբերվեց մեծ տերությունների շահերին: Անտեսվեց իտալացիների, գերմանացիների, բելգիացիների, նորվեգացիների, լեհերի ինքնուրույն պետություն ունենալու իրավունքը:
Սակայն հետադիմությունը ժամանակավոր էր։ Ուժերի հավասարակշռությունն արագ փոխվում էր Հետագա տասնամյակների ընթացքում վերը նշված ազգերը հասան իրենց նպատակին: Այսինքն` Եվրոպայում հիմնականում հաղթանակեց ազգերի ինքնորոշման իրավունքը
4․ Եվրոպայում ինչո՞ւ անհրաժեշտություն առաջացավ տնտեսական հարաբերությունները կարգավորելու առանձին պայմանագրերով: Ի՞նչն էր նպաստում Եվրոպայի տնտեսական միավորման գործին:
Տնտեսական հարաբերությունների զարգացմանը զուգընթաց անհրաժեշտություն առաչացավ կարգավորելու նաև երկրների միջև առևտրական հարաբերությունները: Կնքվեցին ձեռնարկատիրության և ծովագնացության վերաբերյալ պայմանագրեր: XIX դ. 40–ական թթ. նախ Անգլիայի և Ֆրանսիայի, իսկ ապա նաև այլ պետությունների միջև հաստատվեցին հստակ կարգավորված ազատ առևտրի հարաբերություններ: Դա մեծապես նպաստեց Եվրոպայի տնտեսական միավորմանը։
5․ Որո՞նք էին գլխավոր գաղութատեր երկրները:
Նոր տարածքների նվաճումը դարձավ զարգացած երկրների արտաքին քաղաքականության անբաժանելի կողմը: Նրանք սկսեցին հաստատվել Ամերիկայում, Ասիայում, Աֆրիկայում՝ ստեղծելով գաղութներ՝ նահանգապետներով, վարչակազմով, ոստիկանությամբ, դատարաններով, զորքով: Շահագործվում էին գաղութների բնական պաշարները և տեղի ժողովուրդները:
Բնակչության կազմով և կարգավիճակով գաղութները նույնական չէին: Այսպես՝ Հյուսիսային Ամերիկայում XVII դ սկզբից հաստատվել էին եվրոպացիների հոծ խմբեր` անգլիացիներ, ֆրանսիացիներ, հոլանդացիներ, գերմանացիներ: Դրանք ունեին ներքին ինքնավարություն՝ նահանգապետ, տեղական օրենսդրական մարմին, ոստիկանություն, դատարաններ։ Սակայն տեղացիներն այլևս չէին ցանկանում մնալ Անգլիայի տիրապետության ներքո: Արդեն ասվել է՝ սկսվեց ազգային հեղափոխություն, և կազմավորվեց ԱՄՆ–ը:
6․ Ինչպիսի՞ անկախ պետություններ ձևավորվեցին Լատինական Ամերիկայում:
Ինչ վերաբերում է Կենտրոնական և Հարավային (Լատինական) Ամերիկային, ապա այստեղ տիրապետում էին իսպանացիներն ու պորտուգալացիները: Ժամանակի ընթացքում նրանցից շատերը ձուլվեցին տեղաբնիկների հետ։ Ձևավորվևց ուրույն ազգային ինքնագիտակցություն, որն էլ 1810–1820 թթ. հանգեցրեց ազգային հեղափոխությունների: Դրանց հետևանքով քարտեզի վրա հայտնվեցին այսօրվա Վենեսուելան, Կոլումբիան, Բոլիվիան, Արգենտինան, Բրազիլիան, Մեքսիկան և այլն: